Ψάρεμα συναγρίδας. Τι πρέπει να προσέξουμε

Του Άριστου Αριστείδου

Συναγρίδα  -Dentex  dentex. Ένα ψάρι τρόπαιο , ένα ψάρι όμορφο, δυνατό, με πανέμορφους χρωματισμούς και σουβλερά δόντια.  Είναι ψάρι που μπορεί να φτάσει το ένα μέτρο μήκος και τα δεκατέσσερα κιλά βάρος. Αποτελεί τον φόβο και τον τρόμο των μικρόψαρων και των μαλακίων, αλλά και διακαή πόθο για αρκετούς ψαράδες. Η συναγρίδα είναι ψάρι το οποίο πολύ συχνά κινείται κοπαδιαστό σε πετρώδεις περιοχές, ενώ ξέρει πολύ καλά να στήνει τα καρτέρια της κοντά σε μονόπετρα και απότομες εναλλαγές του βυθού, όπου τα θύματα της ασχολούνται με τη βοσκή πάνω στις πέτρες.

Συνήθως τη βρίσκουμε σε βάθος από 15-50 μέτρα, ενώ υπάρχουν αναφορές σύμφωνα με τις οποίες πιάστηκαν ψάρια από 2-200 μέτρα. Σε εκείνα λοιπόν τα σημεία οι συναγρίδες καραδοκούν ως σκιές σε κάποια απόσταση και  μόλις τους δοθεί η κατάλληλη ευκαιρία, επιτίθενται με απότομες και γρήγορες κινήσεις, με σκοπό να πάρουν ένα κομμάτι ή όλο τους το θύμα. Το πρώτο χτύπημα που επιφέρουν στο θύμα τους είναι βίαιο και απότομο με σκοπό είτε να το πληγώσουν θανάσιμα είτε να το σακατέψουν και να το αποτελειώσουν στην συνέχεια. Τα σουβλερά τους δόντια κλείνουν αστραπιαία και κόβουν ότι βρεθεί ανάμεσά τους.

Το ψάρεμα της συναγρίδας με τη μέθοδο της συρτής προϋποθέτει κάποια επιπρόσθετα μέτρα προκειμένου να μπορέσουμε να τα βγάλουμε πέρα με αυτό το σπουδαίο θηρευτή.

Καταρχήν, να πούμε ότι το δύσκολο μέρος στο ψάρεμα αυτό δεν είναι να ελέγξουμε τη μαχητικότητα του ψαριού, αφού πιαστεί, αλλά να καταφέρουμε να δολώσουμε σωστά το δόλωμά μας, για να μπορέσει να πιαστεί στα αγκίστρια. Σε αντίθεση με το μινέρι, το οποίο είναι αρκετά μαχητικό μετά τη σύλληψή του, η συναγρίδα δεν προβάλλει τόση αντίσταση. Οι φορές όμως που ανεβάζουμε επάνω στο σκάφος το δόλωμα διαμελισμένο από τα δόντια της, είναι αμέτρητες.

Η συναγρίδα θέλει να σκορπίσει άμεσα το θάνατο στα θύματά της, έτσι επιλέγει να επιτεθεί είτε από το κεφάλι είτε στη μέση του κορμού. Ένα χτύπημα στο κεφάλι θα αποκεφαλίσει το μαλάκιο ή το ψάρι και θα της δώσει την άνεση στη συνέχεια να τελειώσει το γεύμα της με την ησυχία της.

Ο πρώτος κίνδυνος που αντιμετωπίζουμε λοιπόν στο ψάρεμα της συναγρίδας είναι να χτυπήσει  το δόλωμά μας από το κεφάλι και να μας κόψει τη μισίνα με την οποία είναι δεμένο το αγκίστρι. Για να αποφύγουμε αυτό το ρίσκο εκείνο που μπορούμε να κάνουμε όταν ψαρεύουμε, κυρίως συναγρίδες, είναι να χρησιμοποιούμε ειδικό συρματόσχοινο για να δολώσουμε το δόλωμά μας. Η χρήση λεπτού αλλά ανθεκτικού συρματόσχοινου δεν επηρεάζει καθόλου την πλευστότητα του δολώματός μας είτε αυτό είναι μαλάκιο είτε είναι ψάρι.

Ο δεύτερος κίνδυνος που αντιμετωπίζουμε στο ψάρεμα της συναγρίδας είναι να χτυπήσει το ψάρι το δόλωμά μας σε σημείο όπου δεν το καλύπτει κάποιο αγκίστρι (συχνό φαινόμενο). Σε τέτοια περίπτωση θα παρατηρήσουμε ότι λείπει ένα κομμάτι από το δόλωμά μας, ενώ μπορεί να μην χτυπήσει καν το καλάμι.  Όταν ψαρεύουμε και θέλουμε να έχουμε ανάμεσα στα υποψήφια ψάρια και τη συναγρίδα, πρέπει να φροντίζουμε να βάζουμε αγκίστρι σε  ικανοποιητικές αποστάσεις  σε όλο το μήκος του δολώματος, από το κεφάλι και τη μέση μέχρι το τέλος, με περισσότερη έμφαση στο κεφάλι και το άνω μέρος του κορμού. Εάν το δόλωμα μας είναι μεγάλο με μέγεθος πέραν των 15-20 εκ., μπορεί να χρειαστεί να χρησιμοποιήσουμε και τέταρτο αγκίστρι. Εάν τραβάμε νωπό ψάρι (σφύρνα, κολιό κ.τλ) το κεφάλι πρέπει να  είναι στραμμένο  προς το σκάφος , ενώ στην περίπτωση που τραβάμε σουπιά και καλαμάρι το κεφάλι πρέπει να είναι προς την αντίθετη πλευρά, γεγονός που βοηθά να μην υποψιαστεί η συναγρίδα την  παγίδα και να χτυπήσει το δόλωμά μας. Φυσικά έχουν γίνει αρκετές αναφορές για συναγρίδες που πιάστηκαν με συρτή βυθού και δόλωμα τεχνητό ψαράκι, συνήθως πρασινωπού χρώματος. Σε μια τέτοια περίπτωση όμως, καθώς το τεχνητό ψαράκι ρυμουλκείται  από συγκεκριμένο σημείο, δεν  υπάρχουν επιπρόσθετα κομμάτια μισίνας ή σύρματος για να προκαλέσουν δυσπιστία στο ψάρι ότι κάτι τρέχει με το υποψήφιο θύμα του.

Ένα άλλο φαινόμενο, κάπως παρεξηγημένο, το οποίο παρατηρείται, είναι η διαπίστωση ότι λείπουν κομματάκια από τα πλοκάμια των μαλακίων, όταν τα ρυμουλκούμε και τα βγάζουμε  επάνω στο σκάφος. Το πιο πιθανό είναι ότι δεν έχουν φαγωθεί από συναγρίδα αλλά από άλλα μικρόψαρα,  ακόμη και μικρά φαγκριά. Η συναγρίδα θα φροντίσει να αφαιρέσει ένα μεγάλο κομμάτι από το δόλωμά μας, εάν δεν αγκιστρωθεί.