Σκέψεις και προβληματισμοί ενός φίλου της θάλασσας
Ασχολούμαι από μικρός με το χώρο της θάλασσας και ευρύτερα με το σκάφος αναψυχής. Η ενασχόλησή μου αυτή, ερασιτεχνικά αλλά και επαγγελματικά, με την ευρύτερη έννοια του yachting μου έδωσε και χαρές και πίκρες. Χαρές στο ερασιτεχνικό κομμάτι και πίκρες στο επαγγελματικό. Για μια σχεδόν ολόκληρη ζωή που αφιέρωσα στη θάλασσα, είχα μια ιδιαίτερη φιλοσοφία για τη διασκέδαση ή το σπορ αυτό, που πιστεύω συμμερίζονται πολλοί σαν κι’ εμένα.
Τι μας προσφέρει αυτή η πατρίδα, που ο Καλός Θεός μας χάρισε; Μα φυσικά, έναν παράδεισο για όλους όσους συμμερίζονται αυτό που ευρύτερα περιγράφουμε σαν yachting, boating, θαλάσσια αναψυχή, πείτε το όπως θέλετε. Η Ελλάδα μας είναι ευλογημένη από τον Θεό της με ιδανικό κλίμα και συνθήκες για να χαρεί κανείς τη θάλασσα. Είναι ευλογημένη γιατί μας προσφέρει πολλές εναλλακτικές λύσεις, πολλούς όμορφους προορισμούς, χιλιάδες μαγευτικά νησιά και παράλια. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως ακόμα και ο Πρόεδρος Obama, στην πρόσφατη συνάντησή του με τον Πρωθυπουργό της Ελλάδας έκανε σχόλια για τα νησιά μας. Ολόκληρη η υφήλιος θα έκανε το παν για μια κρουαζιέρα στην Ελλάδα. Εμείς την Ελλάδα την έχουμε στα πόδια μας…, άρα έχουμε το «οικόπεδο» για να «χτίσουμε ένα οικοδόμημα», που θα απολαύσουμε μαζί με χιλιάδες άλλους θαλασσόφιλους, που οι ιδιαίτερες πατρίδες τους δεν είναι τόσο «ευνοημένες» από τον Καλό Θεό μας.
Πριν κάποια χρόνια, οι συνθήκες κάτω από τις οποίες ζούσε ο κόσμος ήταν τελείως διαφορετικές. Σήμερα, το άγχος, η ρουτίνα, οι ασφυκτικές καταστάσεις των μεγαλουπόλεων, τα οικονομικά, η επιταγή που τρέχει… για αύριο, οι ευθύνες, η αβεβαιότητα της επόμενης μέρας και τόσα άλλα προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας, όπως τα τηλεοπτικά παράθυρα με τις «κραυγές» των σχολιαστών, δημοσιογράφων, πολιτικών και εργατοπατέρων που νοιάζονται για τη δημοκρατία…, μας κάνουν τη ζωή αβίωτη. Κοιτάξτε τι γίνεται γύρω σας. «Πονάει χέρι, κόψει χέρι…». «Αποφασίζω και διατάσσω πως πρέπει να δώσεις ένα μισθό σου για να σωθεί η πατρίδα…». Είναι φυσικό εμείς να πρέπει να πληρώσουμε για τις λανθασμένες επιλογές μας, όταν ρίχναμε την ψήφο μας στους γαλάζιους και πράσινους σωτήρες μας. Ζητώ συγνώμη αν παρασύρθηκα κάπως από το κυρίως θέμα μου, αλλά η οργή μέσα μου δεν ελέγχεται εύκολα. Τι πρέπει να κάνει ο κοσμάκης για να φύγει έστω και για λίγο από τα παραπάνω δεινά της καθημερινότητας; Μα φυσικά, να βρει ένα χόμπυ, μια ενασχόληση με κάτι που του αρέσει, που του προσφέρει κάτι θετικό, κάτι που θα τον κάνει να ξεχάσει έστω και για λίγο την κόλαση στην οποία είναι υποχρεωμένος να ζει.
Εγώ προσωπικά, αλλά και χιλιάδες άλλοι Έλληνες πιστεύω, μία είναι η εκτόνωσή μας αλλά και η ενέργεια, που φορτίζει τις μπαταρίες μας, η θάλασσα και το σκάφος αναψυχής, με όλα τα συμπεριλαμβανόμενά τους. Τι χρειάζεται ένας απλός άνθρωπος σαν εμάς για να διατηρήσει την ψυχική του υγεία; Τι είναι εκείνο, που μας προσφέρει η υγεία της ψυχής μας; Πρώτα, να είμαστε καλοί «ανθρώπινοι» άνθρωποι, που αντιμετωπίζουμε ακόμα και τις δυσκολίες μας με λογική και ήρεμη σκέψη. Η ψυχική υγεία μας κάνει πιο θετικά δραστήριους, πιο παραγωγικούς στη δουλειά μας και πιο εποικοδομητικούς στις σχέσεις μας με τους φίλους μας και την οικογένειά μας, ειδικά με τα παιδιά μας. Πέρα από αυτά, η ψυχική υγεία μας είναι εκείνη που θα μας κάνει και καλύτερους πολίτες αυτής της πατρίδας. Πως, όμως επιτυγχάνεται η ψυχική υγεία; Το είπα στην παραπάνω παράγραφο, με τα χόμπυ μας, αυτά που μας δίνουν διέξοδο, αποφόρτιση των εντάσεων και φόρτιση των μπαταριών της ψυχής μας, στη συγκεκριμένη περίπτωση, με τη θάλασσα και το σκάφος αναψυχής.
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να κάνω μια ανακεφαλαίωση όσων μέχρι στιγμής ανέφερα:
Διαπίστωση 1. Υπάρχει το «οικόπεδο» για να χτίσουμε…
Διαπίστωση 2. Υπάρχει η ανάγκη περιστασιακής «φυγής» από την καθημερινότητα.
Διαπίστωση 3. Υπάρχει η ανάγκη για την υγεία της ψυχής μας.
Ένα πρώτο συμπέρασμα είναι πως κάτι θα πρέπει να γίνει και απορώ πως δεν το βλέπουν και δεν το αξιολογούν οι εκάστοτε κυβερνήσεις ασχέτως χρωμάτων. Και εξηγούμαι. Η ενασχόληση με τη θάλασσα και το σκάφος αναψυχής γιατί πρέπει πάντα να είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος του κράτους; Τι έκανε η Ελλάδα, μια κατά παράδοση θαλασσινή χώρα, για να συνεχίσει αυτή την παράδοση; Γιατί ο προσδιορισμός «σκαφάτος» χαρακτηρίζει πάντα των ανήθικο, το κλέφτη, τον «λαμογιάρη», τον φοροφυγάδα Έλληνα; Δεν λέω, υπάρχουν και αυτές οι περιπτώσεις, όπως γίνεται σε όλους τους χώρους. Άραγε, στους χώρους της πολιτικής δεν υπάρχουν οι καλοί και οι κακοί, οι ανήθικοι, οι κλέφτες και οι «λαμογιάρηδες»; Γιατί ένας χαρακτηρισμός απευθύνεται γενικά σε όλους όσους ασχολούνται ή διαθέτουν σκάφος αναψυχής; Μήπως θα έπρεπε και η λέξη «πολιτικός» να έχει την ίδια απαξιωτική έννοια; Εδώ ισχύει η λαϊκή ρήση «είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα». Πάλι παρασύρθηκα από τη εσωτερική οργή μου για τους έχοντες και κατέχοντες των θώκων και των προνομίων, που εμείς ψηφίζαμε βγάζοντας τα μάτια μας με τα ίδια μας τα χέρια. Ας πάω όμως λίγο παρακάτω.
Αντί να δοθούν κίνητρα, που θα σπρώξουν τον Έλληνα στη θάλασσα και το σκάφος αναψυχής, αντί να δουν το αυτονόητο, επιβάλουν παράλογους φόρους, χαράτσια απαγορευτικά ακόμα και για τους ήδη μυημένους στο χώρο. Και δεν πιάνουν μόνο τον Έλληνα, αλλά και τον ξένο επισκεπτόμενο φίλο της θάλασσας με το σκάφος του, αυτών που θα έρθει στην πατρίδα μας και θα αφήσει κάποια λεφτά, που θα βοηθήσουν τους χιλιάδες επαγγελματίες του χώρου της θάλασσας, μαρίνες, ναυπηγεία, τεχνίτες και τεχνικούς, καταστήματα εφοδίων ακόμα και τροφίμων. Ένας ολόκληρος κλάδος, που κινείται γύρω από το σκάφος αναψυχής θα πεινάσει λόγω της έλειψης διορατικότητας, σχεδιασμού και ευθύνης μερικών καρεκλοκένταυρων, συμβούλων και «ειδικών» παρατρεχάμενων των υπουργείων. Βέβαια, ο χαρακτηρισμός «σκαφάτος» λειτουργεί πολλές φορές και σαν δημαγωγία, αφού «θα πιάσουμε τα λαμόγια τους σκαφάτους» λειτουργεί και σαν δικαιολογία για αυτά που θα πάρουν από τους μη-σκαφάτους. Δεν επικαλούμαι την απαλοιφή των φόρων, αλλά την πιο δίκαιη κατανομή και τεκμήριο, ανάλογα με τον τύπο και την περίπτωση.
Τελειώνοντας, θα ήθελα να αναφερθώ στο επαγγελματικό yachting, στο θαλάσσιο τουρισμό μας γενικότερα. Η Ελλάδα, πριν κάποια χρόνια διέθετε έναν πολύ μικρό επαγγελματικό στόλο, που μεγάλωσε και γιγαντώθηκε καθαρά και μόνο από την ιδιωτική πρωτοβουλία, χωρίς καμία ενίσχυση από το επίσημο κράτος. Που είναι η έμφαση και η προσπάθεια του κράτους στην προώθηση του συναλλαγματοφόρου αυτού τουρισμού, που αν δεν κάνω λάθος φέρνει στην Ελλάδα μας μεγαλύτερο κατά κεφαλή εισόδημα; Με εξαίρεση δύο διεθνή ναυτικά σαλόνια, η ελληνική παρουσία είναι απούσα. Στον κατασκευαστικό τομέα, ποια ήταν ή είναι η γενικότερη θεώρηση της ενίσχυσης και ανάπτυξης της πατρίδας μας στη ναυπήγηση σκαφών αναψυχής. Και στα δύο θέματα, που έθιξα στην παράγραφο αυτή θα μπορούσα να αφιερώσω πολύ μελάνι, αλλά ο χώρος δεν το επιτρέπει.
Θα ήθελα πολύ να έχω και τη δικά σας γνώμη στα όσα σκέπτομαι. Άλλωστε, το έναυσμα μου έδωσαν οι θέσεις άλλων αναγνωστών του ortsa.gr σε θέματα και απαντήσεις στα blogs, όπου μπορεί να αφουγκραστεί κανείς την κραυγή αγωνίας των φίλων, που συμπάσχουν μαζί μου. Ξέρω, είμαστε «φωνή βοώντος εν τη ερήμω». Όλα όσα αναφέρω τα έχω ζήσει στο πετσί μου όλα αυτά τα χρόνια (και είναι πολλά) που ασχολούμαι με τη θάλασσα. Δυστυχώς, δεν είδα μέχρι σήμερα κάποιο πολιτικό, που να προσπάθησε να βελτιώσει τα πράγματα προς το καλό. Και εννοώ προς το καλό, γιατί υπάρχει και βελτίωση προς «το καλό» του φοροεισπρακτικού σημερινού καθεστώτος. Πόσο σωστός είναι ο τίτλος του βιβλίου «Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας» του Δήμου!!! Έλεος…
