Στην Κέρκυρα που μεγάλωσα…
της Στεφανίας Αρέλη
Στην Κέρκυρα που μεγάλωσα, ξημεροβραδιαζόμουνα στο παλιό λιμάνι. Παιδάκι ήμουνα αλλά ουσιαστικά σπίτι δεν γνώρισα, μόνο καράβια και βάρκες.
Απέναντι από εκεί που είχαμε το παλιό μας σκάφος ήταν ένα μηχανουργείο και ο πατέρας μου το χειμώνα όλο εκεί ήτανε, ε με έπαιρνε και μένα μαζί του και άκουγα ώρες ατέλειωτες τις ιστορίες τους, έβλεπα τους ιταλούς μαφιόζους, με τα τσιγαράδικα, να έρχονται για επισκευές κλπ.
Δεν με ξένιζε σαν περιβάλλον και ποτέ δεν ένοιωσα άβολα.
Ακόμη και σήμερα έχω μια αδυναμία στα μηχανουργεία και τους ανθρώπους τους, άσε που έχω μάθει ένα σωρό πατέντες και «πρώτες βοήθειες» για μηχανές…
Ναι ένα από τα μέρη που συχνάζω…
Το μηχανουργείο του Πάνου.
Επισκευές μηχανών θαλάσσης. Επισκευές παντός είδους.
Καταφύγιο και λημέρι τύπων «περίεργων» σε σημείο που την ξύλινη ταμπέλα της εισόδου λέμε να την αντικαταστήσουμε με νέα επιγραφή… «Άσυλο ανιάτων».
Άταιρος χώρος για γυναίκα ίσως πουν πολλοί.
Λάθος μέγα. Λατρεύω να είμαι εκεί, να ακούω τις ιστορίες των παλιών, τις διηγήσεις τις λιμανίσιες, ναι στην γλώσσα την αρμόζουσα, τα πειράγματα, να βλέπω τον τόρνο να γυρνά, τις σπίθες του τροχού και των κολλήσεων να φωτίζουν ωσάν βεγγαλικά, τις μηχανές να λύνονται κομμάτια, τις χίλιες μύριες πατέντες που πάντα θα βολέψουν άμα απολείπουν τα ανταλλακτικά και να λατρεύω τη μυρωδιά της γάνας, του πετρελαίου, των λαδιών…
