Ταξίδι με φουσκωτό στη Βόρεια Εύβοια – Σποράδες – Παράλια Πηλίου. – Μέρος 1

Ταξίδι με φουσκωτό στη Βόρεια Εύβοια – Σποράδες – Παράλια Πηλίου

Μέρος 1

του Γεράσιμου Θαλασσινού

Ο Ιούλιος έφτανε στο τέλος του όταν ξεκίνησαν οι διακοπές μας. Είχαμε μπροστά μας σχεδόν ένα μήνα για να γνωρίσουμε και να χαρούμε τις Σποράδες. Στα σχέδια μας ήταν να περάσουμε οικογενειακά (δηλαδή η γυναίκα μου, η 15χρονη κόρη μου, ο 4χρονος γιος μου και εγώ) το πρώτο δεκαήμερο κι έπειτα να συνεχίσουμε τις διακοπές μας μαζί με δύο φιλικά ζευγάρια και τα παιδιά τους.

Ήταν Δευτέρα μεσημέρι όταν ξεκίνησα μόνος μου με το Mar.co 7.20 από την Ανάβυσσο για Χαλκίδα. Η πρόβλεψη για τον καιρό ήταν 5b, δεν ήταν ιδανική αλλά ήταν η καλύτερη ανάμεσα σε δύο μέρες με εφτάρια που προηγήθηκαν και άλλα δύο που θα ακολουθούσαν. Το ραντεβού μας ήταν για το απόγευμα στη Χαλκίδα όπου θα έφταναν τα παιδιά μου με τη γυναίκα μου με το τραίνο. Όταν θέλεις να κάνεις οικογενειακές διακοπές με φουσκωτό, ο μόνος τρόπος για να το πετύχεις είναι η ευελιξία. Η απόφαση μας να χωριστούμε φοβούμενοι τον άστατο και πολλές φορές απρόβλεπτο Ν. Ευβοϊκό αποδείχτηκε σοφή γιατί το ταξίδι από την Ανάβυσσο για Χαλκίδα ήταν από αυτά που, αν τύχει να είναι η γυναίκα σου και τα παιδιά σου μαζί, η πουλάς το φουσκωτό ή σου έρχεται εξώδικο για διαζύγιο. Το πεντάρι έγινε εφτάρι, οι μηχανές Verado στο φουλ κι εγώ, μετά από 5 ώρες, έφτασα στο ραντεβού μας χτυπημένος, ταλαίπωρος και με το φλάπ σπασμένο, το κινητό μούσκεμα και τον προβολέα του roll bar σπασμένο. Παρόλα αυτά, όταν συναντηθήκαμε πήγαμε σε ένα από τα πολλά καφέ που βρίσκονται δίπλα στο Δημαρχείο και καταστρώσαμε σχέδια για τις επόμενες μέρες. Το λιμάνι της Χαλκίδας πολύβωο, πολύχρωμο, μύριζε ήδη διακοπές. Ο Πορτολάνος τσακισμένος σε πολλές σελίδες, τα μπαγκάζια μας φορτωμένα στο φουσκωτό και η διάθεση μας για περιπέτεια στα ύψη. Καφές, φαγάκι, λούνα παρκ για το μικρό στη Χαλκίδα και το βραδάκι κουβεντούλα με τον καπετάν Νίκο από το διπλανό 22μετρο cruiser:

– Να πάτε στη Δάφνη μας είπε, δίπλα στα Πολιτικά.
– Καπετάνιο, διάβασα ότι στο Καντήλι βγάζει καιρό
– Costa costa και μη φοβάσαι τίποτα.

Διανυκτερεύσαμε με πολύ φασαρία στη Χαλκίδα και το μεσημεράκι, αφού αγοράσαμε άλλο κινητό, ξεκινήσαμε για Β. Ευβοϊκό….costa costa…

Διασχίσαμε το Β. Ευβοϊκό με εναλλαγές από 0 έως 4b. Το Όρος Κανδήλι μας υποδέχτηκε με ένα τεσσάρι με κοντό κύμα αλλά πολύ δυνατό αέρα, ο καπταν Νίκος είχε δίκιο, κοντά στην ακτή τα νερά είναι πολύ βαθιά και το κύμα δεν προλαβαίνει να σχηματιστεί. Στη διαδρομή είδαμε πολλά σημεία που θα μπορούσαμε να σταματήσουμε για μπάνιο αλλά, μην θέλοντας να διακινδυνεύσουμε να ταξιδέψουμε με τα παιδιά με πάνω από 4b συνεχίσαμε.

Ο Αγ. Γεώργιος είναι ένα μικρό χωριουδάκι λίγο μετά τις εγκαταστάσεις του Club Med, απέναντι από τον Αγ. Κωνσταντίνο. Έχοντας την πολυτέλεια του χρόνου, μείναμε εκεί 2 μέρες απολαμβάνοντας τη φιλοξενία του χωριού και περιμένοντας τις ιδανικές συνθήκες καιρού για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας προς τις Σποράδες.

Ο Αγ. Γεώργιος έχει μια άνετη προβλήτα που μπορείς να δέσεις οποιαδήποτε ώρα, ένα λιμανάκι καθαρό που σε προδιαθέτει να διανυκτερεύσεις στο σκάφος με αίσθηση ασφάλειας και ηρεμίας.

Για μπάνιο υπάρχουν κοντά δύο υπέροχες παραλίες με γαλαζοπράσινα νερά και πεύκα μέχρι τη θάλασσα πριν και μετά το club Med.

Ο φούρνος στο ύψος του λιμανιού που δένει το Φέρυ Μποατ από τον Αγ. Κωνσταντίνο είναι θαυμάσιος με μεγάλη ποικιλία. Οι επιλογές για ποτό και φαγητό είναι πολλές για ένα μικρό χωριό.

Το πρωινό που φύγαμε επιχειρήσαμε να επισκεφτούμε τα Λιχαδονήσια αλλά ο μουντός καιρός και οι πολλές ξέρες σε συνδυασμό με τον αέρα και τα δυνατά ρεύματα μας αποθάρρυναν και φύγαμε συνεχίζοντας το ταξίδι μας για τις Σποράδες. Επόμενη στάση ήταν το Πευκί για ανεφοδιασμό σε καύσιμα.

Μια βαρκούλα με πανί που έγραφε Jet Oil, στο κέντρο του λιμανιού είχε το τηλέφωνο του κου. Βούλγαρη. Τον καλέσαμε και σε δέκα λεπτά ήρθε ευγενέστατος και εξυπηρετικότατος. Φουλάραμε και ξεκινήσαμε για το Ποντικονήσι, ένα νησάκι στη βόρεια Εύβοια, ακριβός απέναντι από τη Σκιάθο.

Είναι ένα καταπληκτικό έρημο νησάκι με 2-3 θαυμάσια κολπάκια με νερά που σε προκαλούν να βουτήξεις. Όμως… τα μαγιό μας έμειναν στεγνά γιατί ο μικρός άρχισε να μετρά με χαρά τις 6 σαλούφες που είναι φίλες του Bob σφουγκαράκη που βρίσκονταν στο κολπάκι. Επισκεφτήκαμε και μετρήσαμε τις άλλες 4 που βρίσκονταν στο διπλανό κολπάκι και με συζητήσεις του τύπου «μαμά, γιατί οι τσούχτρες μας τσιμπάνε αφού εγώ τις συμπαθώ;» και «μαμά, πότε θα πάμε σε αυτόν τον ωραίο φάρο;» που βρίσκετε στα βόρια του νησιού, αποχωρίσαμε με την ελπίδα να χαρούμε το ποντικονήσι στην επιστροφή.

Βάλαμε πλώρη για Σκιάθο με σκοπό να κολυμπήσουμε στις κουκουναριές. Ξέραμε ότι είναι τουριστικό μέρος αλλά αυτός ο χαμός δεν περιγράφεται. Δεν υπήρχαν θέσεις παρά για ελάχιστα σκάφη και η διάταξη αλλά και η πυκνότητα των πετσετών στην παραλία θύμιζε Βουλιαγμένη.

Αποφασίσαμε να πάμε στο λιμάνι της Σκιάθου και καλά κάναμε γιατί οι θέσεις για φουσκωτά και μικρά ταχύπλοα είναι ελάχιστες.

Συνέχεια στο β μέρος…