Γαλαξίδι. Ένα στολίδι του Κορινθιακού Κόλπου
Μια από τις καλύτερες μονοήμερες θαλασσινές βόλτες που έχουμε κάνει ποτέ ήταν με διαφορετικό λιμάνι αναχώρησης.
Στο Γαλαξίδι μένει ένας από τους πιο αγαπημένους μας φίλους που κάπου εκεί στη μεγάλη κρίση των 60 (αυτογνωσίας την ονομάζουμε στην παρέα μας), παράτησε μια καριέρα αξιοζήλευτη και εγκαταστάθηκε μόνιμα.
Ο πατέρας του είχε καταγωγή από εκεί και ήταν ναυτικός. Τον έχασε σε εφηβική ηλικία και μάλλον μέσα του έμεινε ένας άρρηκτος δεσμός με τη θάλασσα και τις ρίζες του, που τον τράβαγε να επιστρέψει παρόλο που δεν είχε ζήσει ποτέ.
Μας προσκάλεσε να τον επισκεφτούμε και ενώ η πρώτη μας σκέψη ήταν να πάρουμε το σκάφος και να σαλπάρουμε από την Αθήνα προς το Γαλαξίδι, υπολογίσαμε το κόστος της βενζίνης και είπαμε να πάμε οδικώς …
Μας υποδέχτηκε πρωί-πρωί, εντελώς διαφορετικός αλλά για πρώτη φορά τόσο ξεκάθαρα ο εαυτός του με μια πίπα, όπως πάντοτε και έβαλε τα γέλια που θέλαμε να το παίξουμε συμβατικοί επισκέπτες.
Ήπιαμε έναν ελληνικό σε ένα καφενεδάκι στο λιμάνι που είναι τόσο γραφικό που σε ωθεί να κρατήσεις στη μνήμη σου αυτή τη θάλασσα και τους αντικατοπτρισμούς του πράσινου που την περιβάλλει.
Μας έδειξε το φουσκωτό του έτοιμοπόλεμο στην προβλήτα να μας περιμένει για μια μονοήμερη εκδρομή που θα μας έμενε αξέχαστη.
Η θάλασσα μπουνάτσα. Ξεκινήσαμε από το Γαλαξίδι κατά τις 9 το πρωί και μετά από 9 ναυτικά μίλια και μισή ώρα ρίξαμε άγκυρα στην παραλία Αγ. Βασίλειος για μπάνιο και ξεκούραση ή καλύτερα βουτιά, cd με μουσική χαλαρή και το δεύτερο χτυπητό καφεδάκι που συνοδευόταν από τα νέα μας.
Το νερό κρύσταλλο και ελαφρά παγωμένο.
Τα ρεύματα του ευβοϊκού ευθύνονται γι’ αυτό, αλλά χαλάλι.
Μετά από τον Αγ. Βασίλειο και έπειτα από 13 ναυτικά μίλια περάσαμε τον επιβλητικό φάρο «ψαρομύτα» και συνεχίσαμε μέχρι το νησάκι του Αϊ Γιάννη.
Απολαύσαμε το τοπίο και δέσαμε απέναντι από τον Αϊ Γιάννη ανοιχτά της υπέροχης παραλίας στα Τριζόνια.
Βγήκαμε κολυμπώντας για να φάμε στο ταβερνάκι, κάτι που αποδείχθηκε εφηβικά ανώριμο όταν ξεκίνησε να ρέει το τσίπουρο.
Χωρίς να αγχωνόμαστε για το κολύμπι της επιστροφής στο σκάφος οι συζητήσεις έγιναν εκ βαθέως «ναυτικές».
Ο έρωτας μιας νεότερης γυναίκας φαίνεται να είναι το ισχυρότερο θέλγητρο του φίλου μας να μείνει σε αυτό το χωριό για πάντα και ο έρωτας για την αγέραστη θάλασσα η καινούρια του καθημερινότητα.
Η Μαρία, της οποία τα κάλλη μας περιέγραψε εκτενώς είναι κόρη καπετάνιου. Ω! Ναι, πώς το λένε οι γυναίκες; Κάρμα.
Αυτό τον πέτυχε τον φίλο μας και ξυπνάει παρέα της τα πρωινά να πάνε για ψάρεμα και το απόγευμα τρώνε παρέα ψάρια και χαράσσουν πορείες για θαλασσινά ταξίδια.
Καταφέραμε να επιστρέψουμε στο σκάφος και ευτυχώς και στο Γαλαξίδι από όπου φύγαμε χορτασμένοι από κολύμπι, τσίπουρο και τη σοφία του φίλου μας.
Να πάτε Γαλαξίδι.
Με σκάφος από την Αθήνα. Να δέσετε, στο λιμάνι χωρίς φόβο και να αφήσετε τις ομορφιές του «Κορινθιακού Κόλπου» να σας αλαφρώσουν την μέρα και την εβδομάδα.
