Οι καπετάνισσες…
Διάλογος:
«Η γυναίκα μου: Θέλω να σου ζητήσω μια χάρη…»
«Εγώ: Ναι καρδούλα μου ότι θες»
«Η γυναίκα μου: Θέλω να μου δώσεις το σκάφος να πάω με την Βίλμα και τη Μαρία στην Ύδρα!»
«Εγώ:……….»
«Η γυναίκα μου: Μ΄ακούς;!»
«Εγώ:…Όχι….»
«Η γυναίκα μου: Όχι δεν μ’ άκους ή όχι δεν θα μου το δώσεις;!»
«Εγώ: Και τα δύο»
Η συνέχεια επική.
Ο διάλογος «στολίστηκε» με κοσμητικά επίθετα τα οποία δεν μπορούν να γραφούν.
Ο καυγάς διήρκησε 2 εβδομάδες, η γκρίνια κορυφώθηκε, η πίεση μου ήταν σταθερά 15 η μεγάλη και 9 η μικρή, το φαγητό μας ήταν μονίμως όσπρια λες και ήμασταν στην κατοχή και τα τηλεφωνήματα από τους συζύγους της Βίλμας και της Μαρίας έπεφταν βροχή.
«Δώσ’ το ρε, να δούμε τι θα καταλάβουν», «Μην υποκύψεις, δεν θα τις αφήσουμε να σκοτωθούν» κ.ο.κ.
Να μην μακρηγορώ, έπειτα από έντονες διαμάχες και βλέμματα φωτιά, αποφασίσαμε να βγούμε όλοι μαζί παρέα για να το συζητήσουμε.
Τα δικά μας επιχειρήματα ήταν ξεκάθαρα.
«Πρώτον, δεν γίνεται να πάρετε το σκάφος γιατί… θα σκοτωθείτε.
Δεύτερον: Που ακούστηκε σοβαρές μανάδες και γυναίκες να φεύγουν εκδρομές μόνες τους;».
Φυσικά όπως όλες οι γυναίκες την απάντηση την είχαν έτοιμη.
«Πρώτον, αν δεν θέλατε να έχουμε απαίτηση για το φουσκωτό, να μην μας τραβολογούσατε κάθε Σάββατο με βροχή και ήλιο, στη Ραφήνα να πάρουμε όλοι μαζί δίπλωμα γιατί θα ήταν μια υπέροχη εμπειρία. Επίσης, να μην περνούσαμε όλα τα καλοκαίρια μέσα σε σκάφος γιατί «η εμπειρία δεν συγκρίνεται» και να μην μας ενθαρρύνατε εν πλω “Πάρ’το αγάπη μου είμαι λίγο κουρασμένος”».
Όσον αφορά το δεύτερο επιχείρημα περί μητρότητας κ.λπ. ξύπνησε η σουφραζέτα μέσα τους και βγήκαμε σωβινιστές…
Τελικά καταλήξαμε.
Η ανδρική άποψη «επικράτησε» και συμφωνήσαμε να πάμε όλοι μαζί στην Ύδρα αλλά να αφήνοντας στις Καπετάνισσες τον απόλυτο έλεγχο του φουσκωτού και όταν φτάσουμε στο νησί, να χωριστούμε.
Και έτσι ήρθε η στιγμή του απόπλου.
Προσεγγίζοντας την Ύδρα δεν αντιμετώπισαν κανένα πρόβλημα, ήταν και τυχερές και δεν θαλάσσωσε πουθενά οπότε μετά από 36 μίλια, φτάσαμε στο λιμάνι.
Ήμασταν σίγουροι ότι ο πουνέντης που «πιάνει» το λιμάνι θα τις κάνει να ρίξουν τον εγωισμό και να ζητήσουν βοήθεια αλλά οι κυρίες ήταν πλήρως προετοιμασμένες και έτσι έδεσαν στον μόλο χωρίς πρόβλημα.
Έριξαν άγκυρα και μας άφησαν με ανοιχτό το στόμα όταν είπε η δικιά μου, η αρχικαπετάνισσα, στη Βίλμα να «ασφαλίσουν με «κλέφτη», για να ξεμπλέξουν χωρίς να χρειαστεί να βουτήξουν με τέτοιο κρύο».
Βγήκαμε στη στεριά και μας αποχαιρέτησαν. Όχι πείτε μου πιστεύετε ότι όντως τις αφήσαμε μόνες;
Μα, να ξέρουν τον «κλέφτη»; Να αποφύγουν τον πουνέντη; λέγαμε ο ένας στον άλλον…
Το νησί είναι πανέμορφο και δικαίως ένα από τα ωραιότερα νησιά της χώρας.
Έχει έναν αέρα δεκαετίας 1960. Οι κάτοικοι έχουν προσπαθήσει να διατηρήσουν αναλλοίωτη την ατμόσφαιρα σε κτίρια, παραλίες, φυσικά τοπία και ιστορικούς χώρους και το έχουν πετύχει.
Καθίσαμε (σε διαφορετικά τραπέζια) στην Υδρονέτα, το κλασικό μπαρ που είναι χτισμένο πάνω στα βράχια, κάτω από τα κανόνια για κοκτέιλ και τις αφήσαμε να απολαύσουν τη θέα όσο εμείς απολαμβάναμε … τις ίδιες… να χαζογελούν μεταξύ τους έχοντας ένα ύφος ανέμελο και δικαίως, νικητήριο.
Έπειτα από δυο ποτά, τα δυο ξεχωριστά τραπέζια έγιναν ένα και η Λυσιστράτη μέσα τους είχε «αποκοιμηθεί».
Μόλις είδαμε και το ηλιοβασίλεμα αποφασίσαμε να τις κεράσουμε φαγητό.
Περπατήσαμε ως την Κονδυλένια στα Καμίνια και απολαύσαμε τα σοκάκια. Ασβεστωμένα σπίτια με πόρτοπαράθυρα σε όμορφα χρώματα και αρχοντικά διατηρημένα σε άριστη κατάσταση. Όλα αυτά σε συνάρτηση με τα γαϊδουράκια συνθέτουν ένα γραφικό φόντο που σε χαλαρώνει.
Ξεχνάς τηλέφωνα, δουλειές τα πάντα και ζεις τη στιγμή.
Πήγαμε για φαγητό στο bar restaurant Veranda.
Φάγαμε μια υπέροχη αστακομακαρονάδα και γεμάτοι ούζο η βραδιά μας έληξε ευχάριστα.
Την επόμενη ημέρα, πλεύσαμε προς Μπίστι και Άγιο Νικόλαο όπου αν είχε πιο ζεστό καιρό θα βουτούσαμε στα καταγάλανα νερά να απολαύσουμε τον βυθό με μάσκες… Ιδανική πρόταση για όσους λατρεύουν την κατάδυση.
Η ώρα της επιστροφής ήρθε γρήγορα και οι καπετάνισσες συνέχισαν να μας εκπλήσσουν καθώς πλέοντας κοντά στα Τσελεβίνια με βοριά κατάφεραν να μανουβράρουν με σχετική ευκολία και πήραν γρήγορα την απόφαση να κάνουν «τόξο μεγίστου κύκλου», μπαίνοντας μέσα από τον Πόρο και πλέοντας κοντά στη Σαλαμίνα.
Όπως φαντάζεστε φτάσαμε σώοι και αβλαβείς.
Που καταλήγουμε λοιπόν για την Ύδρα;
Στο ότι είναι πανέμορφη και ένας ιδανικός προορισμός για μια γρήγορη εκδρομή με σκάφος. Ο χρόνος μοιάζει σταματημένος στο νησί καθιστώντας την ιδανική διέξοδο για «κουρασμένα μυαλά» που θέλουν στιγμές απόλυτης χαλάρωσης.
Όσο για τις γυναίκες (μας), τι να πούμε… Τα έχουν πει άλλοι προ καιρού…
Πυρ, Γυνή και Θάλασσα.
Συνεννοήθηκαν τα θηλυκά (Γυναίκες και θάλασσα) και τα κατάφεραν.
