Ναυτικοί κόμποι
Δεν έχει σημασία αν πρόκειται για μηχανοκίνητο ή ιστιοφόρο. Και στις δυο περιπτώσεις ποτέ τα σκοινιά στο σκάφος δεν είναι αρκετά. Χωρίς αυτά τα βασικά εφόδια δεν μπορούμε να βγούμε στη θάλασσα ή ακόμα καλύτερα να μπούμε στο λιμάνι.
Παλαιότερα, στο ortsa.gr είχαμε αναφερθεί εκτενέστερα στους οκτώ βασικούς και απαραίτητους ναυτικούς κόμπους, που χρησιμοποιούμε συχνότερα στο σκάφος. Ας θυμηθούμε εδώ τρεις από αυτούς, τους πιο χρήσιμους, ίσως, για οποιονδήποτε θέλει να χαρεί το σκάφος με ασφάλεια, Πρώτη απ’ όλους η καντιλίτσα, είναι ο καλύτερος κόμπος για σίγουρο δέσιμο του σκάφους στο λιμάνι (σχήμα 1).
Δεν σφίγγει τόσο, που να μην λύνεται και δεν γλιστράει ποτέ η θηλιά της. Στη συνέχεια έχουμε την ψαλιδιά, ένα κόμπο κατάλληλο για το προσωρινό δέσιμο των μπαλονιών (σχήμα 2),
με τη δυνατότητα αμέσου λυσίματος στη φάση 3 του σχήματος μας. Ο τρίτος στη σειρά σπουδαιότητας είναι η διπλή μετζαβόλτα (σχήμα 3),
που εκτός του ότι προσφέρεται για το πιο σίγουρο δέσιμο των μπαλονιών μπορεί να δέσει και το σκάφος στο μώλο, μια και λύνεται εύκολα, ακόμα και με φερμαρισμένο τον κάβο. Οι τρεις, λοιπόν, παραπάνω κόμποι πρέπει να είναι κτήμα κάθε yachtsman που θέλει να σέβεται τον εαυτό του, αλλά και τους άλλους.
Η ναυτοσύνη όμως δεν είναι μόνο στους κόμπους. Σημασία έχει να ξέρουμε να μεταχειριζόμαστε σωστά τα σκοινιά μας, αρχίζοντας από το μάζεμα και το τύλιγμα τους, το ντουκιάρισμα, όπως λέγεται στη ναυτική γλώσσα.
Στο σχήμα 4 βλέπουμε πώς τυλίγουμε το σχοινί, για να μην είναι μπερδεμένο και να μπορεί να χρησιμοποιηθεί άμεσα, όταν το χρειαστούμε. Αν το σχοινί μας είναι “στριφτό”, όπως για παράδειγμα οι κάβοι, τυλίγουμε πάντα με δεξιόστροφη φορά, δίνοντας μια στρέψη προς τα δεξιά με κάθε γύρο, για να φεύγουν οι βερίνες. Τα πλεκτά σχοινιά, όπως είναι οι σκότες, τείνουν να σχηματίζουν οχτάρια, όταν τα τυλίγουμε, γι’ αυτό φροντίζουμε να «βγάζουμε» τις βερίνες. Στο σχήμα 4 βλέπουμε επίσης και τον τρόπο, που χρησιμοποιούμε, για να τα φυλάξουμε.
Πολλές φορές θα έχετε παρατηρήσει πως λίγοι φίλοι του σκάφους ξέρουν να πετάξουν ένα κάβο μακριά στο μώλο, για να τους δέσει κάποιος.
Ο σωστός τρόπος, με εξασφαλισμένα καλά αποτελέσματα είναι αυτός του σχήματος 5. Χωρίζουμε το ντουκιαρισμένο σκοινί στα δύο και πετάμε με το ένα χέρι τον κάβο στο μώλο, ελευθερώνοντας συγχρόνως το άλλο χέρι. Με λίγη πρακτική θα δείτε πόσο εύκολο είναι να πετάξετε μακριά έναν κάβο. Και βέβαια θα πρέπει να έχετε ασφαλίσει τη μια του άκρη στο σκάφος, αν δεν θέλετε να «φύγει» όλος στο μώλο!!!
Πολλές φορές θα χρειαστεί να αγαντάρετε ένα κάβο ή μια σκότα και στη συνέχεια να φερμάρετε ή να λασκάρετε, ανάλογα με τις ανάγκες.
Στο σχήμα 6, ο «καπετάνιος» μας έχει περάσει μια βόλτα στη δέστρα και στη συνέχεια, φερμάροντας, αγαντάρει τον κάβο. Με τον τρόπο αυτό μπορούμε να «κρατήσουμε» προσωρινά πολύ μεγάλα φορτία.
Για ένα μόνιμο δέσιμο χρησιμοποιούμε τη διαδικασία του σχήματος 7. Όπως βλέπουμε, αρχίζουμε πάντα με μια πλήρη βόλτα στη δέστρα και στη συνέχεια περνάμε δύο «οχτάρια» πριν ασφαλίσουμε.
Τους κάβους τους περνάμε πάντα από κάτω και ποτέ πάνω από τα μπαλκόνια ή τα ρέλια , μέσα από τον οδηγό, για να αποφύγουμε ζημιές, όπως αυτή του σχήματος 8.
Είναι ένα σφάλμα, που συμβαίνει συχνά πάνω στη βιασύνη μας να δέσουμε το σκάφος.
Τελειώνοντας, θα πρέπει να διευκρινίσουμε τη διαφορά μεταξύ των ναυτικών όρων φερμάρω – λασκάρω και βιράρω – μαϊνάρω, που συχνά δημιουργεί σύγχυση. Το φερμάρω και λασκάρω σημαίνει αντίστοιχα τραβάω (σφίγγω) και αφήνω, ενώ το βιράρω και μαϊνάρω, σηκώνω και κατεβάζω. Για παράδειγμα, λέμε φερμάρω τον κάβο και βιράρω το πανί. Όλες αυτές είναι εκφράσεις και έννοιες, που αφορούν άμεσα τα σκοινιά, τους πιο πιστούς φίλους του yachtsman και του καλού ναύτη.
