Λέβιθα.
Ήτανε 5 του μηνός Οκτώβρη, όταν μετά από 9 ώρες ταξίδι, με 8άρι στο Ικάριο, μπαίναμε να δέσουμε στα Λέβιθα.
Το πρώτο μπράτσο από Κω είχε τελειώσει. Βρεγμένοι με μια γλυκιά κούραση πέσαμε να ξεκουραστούμε, να συνέλθουμε στην ακρίβεια, μιας και το κρύο ήταν πρωτοφανές για φθινοπωρινό ταξίδι. Δίπλα μας ένας Γερμανός με το δικάταρτο παλιό ωραίο σκαρί, που περίμενε τον καιρό για να λύσει.
Ο Κώστας και ο Άγγελος μπήκαν μέσα, ο καθένας στην καμπίνα του, εγώ και ο άλλος Γιώργος μείναμε έξω προκειμένου να στεγνώσουμε, έχοντας την μούρη μας στο ήλιο και τις πλάτες μας να προφυλάσσει το spray hood.
Ο αέρας πολύς και μέσα στον κόλπο, με το μπαλονομάνταρο της μαΐστρας να χτυπάει ασταμάτητα και εκνευριστικά. Αφεθήκαμε στην όποια ζέστη μπορούσε να μας προσφέρει ο ήλιος.
Λίγη ώρα μετά ακούμε το Βαρκάκι με τον Μανώλη επάνω να μας φωνάζει. Θέλετε να σας περάσω μπεντένια τα σχοινιά της πλώρης στο ρεμέντζο; Αφού μας βοήθησε από την βάρκα του και περάσαμε τα σχοινιά, μας ενημέρωσε και για το κοκκινιστό που είχε η κυρά Ειρήνη στην κατσαρόλα της.
Έφυγε και αμέσως κοιταχτήκαμε με τον Γιώργο, χαμογελάσαμε και τρέξαμε να ειδοποιήσουμε τους άλλους στις καμπίνες. Τα μάτια μας γυαλίσανε, ένα νεύμα και ένα χαμόγελο επισφράγισε τη συμφωνία όλων.
Ετοιμαστήκαμε και αφού καλέσαμε στο κανάλι 9 τον Μανώλη, ήρθε και μας πήρε με το βαρκάκι του. Μας άφησε στην προβλήτα και αφού μας έδειξε και τους δύο δρόμους, έφυγε με ένα Honda MB 50. Μετά από 10 λεπτά περπάτημα αντικρίσαμε το σπίτι με την είσοδο.
Μπαίνοντας ένα σύμπλεγμα από μικρά δωματιάκια αριστερά και δεξιά, δημιουργούσαν ένα διάδρομο, προφανώς για να αλληλεπικαλύπτονται μεταξύ τους από τους δυνατούς ανέμους.
Μας περίμεναν χαμογελαστοί και είχαν στρώσει στην τραπεζαρία του σπιτιού τους, μιας και έξω ήταν αδύνατο να κάτσεις στα λιγοστά τραπεζάκια που υπήρχαν. Μας σέρβιραν με μια ασυνήθιστη προθυμία, πρόβατο κοκκινιστό, σπλήνες στιφάδο, πατάτες, τυριά, σαλάτες και μελιτζάνες για τον Άγγελο που δεν τρώει κρέας, κατά τα άλλα……………… και κρασί, που λόγο της θαλπωρής, νοιώσαμε ότι όμοιο δε υπήρχε.
Κουβέντες ντόμπρες με τον κ. Δημήτρη για τον αγώνα που κάνουν για σταθούν στο νησί, μαζί με τα παιδιά του, γενιές τώρα και το πώς προσπαθούν με νομοσχέδια να αφανίσουν όλες αυτέ τις βραχονησίδες προκειμένου να γίνουν μονάδες παραγωγής ενέργειας .
Το νησί βρίσκετε στην μέση στο Ικάριο και είναι ο ενδιάμεσος προορισμός, και πολλές φορές στάση ασφαλείας για όσους περνούν από το ποιο δύσκολο και επικίνδυνο πέρασμα του Αιγαίου, για να ξαποστάσουν. Κάτι σαν τα χάνια που λεν οι στεριανοί.
Αυτή ήταν και η ποιο όμορφη εμπειρία μας. Το δεύτερο και ποιο εύκολο μπράτσο ήταν στην Ερμούπολη και την μεθεπομένη, από εκεί στο Καλαμάκι.
Αναμνήσεις για χειμωνιάτικη παρέα, κρασί, πειράγματα και όνειρα για το επόμενο ταξίδι. Ταξίδια από αποτοξινώνουν τον εγκέφαλο, που όλοι έχουν ανάγκη στις μέρες μας. Καλό χειμώνα σ΄ όλους.
Να ευχαριστήσουμε τον Άγγελο και το Christiana για την φιλοξενία τους.
