Η καλοκαιρινή περιπέτεια της θαλαμηγού Pari.
Το καλοκαίρι που μας πέρασε παρακολουθήσαμε με αγωνία και ενδιαφέρον το ατυχές περιστατικό της προσάραξης της θαλαμηγού Pari. Τώρα πια, που έχουμε μιλήσει με την ασφαλιστική εταιρεία αυτού του Superyacht, την Pantaenius, μπορούμε να μοιραστούμε μαζί σας πολύ συγκεκριμένα στοιχεία, τα οποία περιγράφουν το γεγονός αυτό.
Για όσους δεν γνωρίζουν τι ακριβώς συνέβη, όλα ξεκίνησαν στις 30 Μαΐου ακριβώς έξω από το Cap Ferrat στη Γαλλία. Εν μέσω προειδοποιήσεων για την επερχόμενη θύελλα, πολλά γιωτ έφυγαν από τον κόλπο αναζητώντας πιο ασφαλή και προστατευμένα αγκυροβόλια. Το Rising Sun αγκυροβόλησε στην απέναντι πλευρά του κόλπου, κοντά στο Beaulieu, όπου ήταν προστατευμένα, ενώ το Rosa παρέμεινε στον ίδιο κόλπο μαζί με το Pari, αλλά πολύ πιο μακριά από τα βράχια. Διάφορα γιωτ, όταν άκουσαν θόρυβο από ελικόπτερα, αντιλήφθηκαν ότι πρόκειται για τη χτυπημένη θαλαμηγό Pari, μήκους 39.8 μέτρων, η οποία είχε πάρει κλίση 25 μοιρών πάνω στα βράχια (ευρέως γνωστά ως βράχοι Mirabella).
Κι όπως και σε αυτήν την περίπτωση το εξειδικευμένο προσωπικό της Pantaenius από το Αμβούργο και το Μονακό για την αντιμετώπιση της ζημίας πήγε στο σκάφος και συνεργάστηκε με εμπειρογνώμονες, ειδικούς στην ανέλκυση ναυαγίων, για να αξιολογήσουν, να συγκρατήσουν και να διασφαλίσουν το σκάφος.
Σύντομα έγινε γνωστό ότι η προσάραξη του Superyacht οφειλόταν στο γεγονός ότι είχε πέσει μόνον η μία άγκυρα, ενώ η ταχύτητα του ανέμου έφτανε τους 45 κόμβους. Χωρίς σχετικά καλό κράτημα, το σκάφος σύντομα ξέσυρε και καρφώθηκε πάνω στα βράχια. Όλες οι προσπάθειες να αποκολληθεί το σκάφος απ? αυτήν την επικίνδυνη θέση απέβησαν άκαρπες καταστρέφοντας τις προπέλες και τους σταθεροποιητές, καθώς κοπανούσαν δυνατά πάνω στα μεγάλα βράχια. Αργότερα, αυτά τα τμήματα θα αποκόπτονταν από τη γάστρα προκειμένου να μπορέσει η ομάδα διάσωσης να ανελκύσει το Pari και να το ρυμουλκήσει στη Villefranche. Έχοντας παρασυρθεί πάνω στα βράχια, η διάλυση του Pari φαινόταν να είναι κυριολεκτικά αναπόφευκτη. Τα ψηλά κύματα έριχναν με κατακόρυφη δύναμη το χτυπημένο σκάφος ολοένα και πιο ψηλά πάνω στα βράχια.
Ευτυχώς πλην του καπετάνιου, που τραυματίστηκε σε διάφορα σημεία του σώματός του, δεν υπήρξαν άλλοι σοβαροί τραυματισμοί. Οι φωτογραφίες από τις βοηθητικές και σωσίβιες λέμβους του Pari στην ακτογραμμή δείχνουν ότι είναι παρατημένες. Ενεργοποιήθηκαν μεν, αλλά δε χρησιμοποιήθηκαν. Στην πραγματικότητα, ένα πολύ γνωστό Superyacht, το Rising Sun, ήλθε για διάσωση στις 4 το πρωί. Παρά τις επικίνδυνες συνθήκες και το γεγονός ότι δεν επιζητούσαν δημοσιότητα, θα πρέπει να αναγνωριστεί η πράξη του ιδιοκτήτη, του καπετάνιου και του πληρώματος του Rising Sun να ρίξουν μία από τις δικές τους λέμβους και να περισώσουν όλους τους επιβαίνοντες από το Pari, τον καπετάνιο, τον αδερφό του και ένα μέλος του πληρώματος. Αυτοί οι τρεις παρέμειναν στη συνέχεια για να προσέχουν το σκάφος.
Η Pantaenius και η εταιρεία διάσωσης Monaco Remorquage Maritime είχαν πλέον δύο προτεραιότητες, πρώτον να προλάβουν τη ρύπανση και δεύτερον να σώσουν το Superyacht. Παρά τις ρωγμές στη γάστρα, δεν υπήρξαν αναφορές για κατεστραμμένες δεξαμενές, σωληνώσεις ή άλλα βασικά τμήματα του εξοπλισμού. Ωστόσο, απέμεναν στο σκάφος 20.000 λίτρα πετρελαίου, η απάντληση των οποίων διάρκεσε σχεδόν μία εβδομάδα.
Η ενέργεια αυτή ελαχιστοποίησε τυχόν περιβαλλοντικούς κινδύνους και το μόνο καύσιμο, που διέρρευσε, ήταν συγκεντρωμένο μέσα στο σκάφος. Δεδομένου ότι το θαλασσινό νερό δεν πέρασε στο κύριο κατάστρωμα ή στο σαλόνι, αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται πλήρης καθαρισμός μόνο στα κατώτερα καταστρώματα,συμπεριλαμβανομένων και όλων των καμπίνων του πληρώματος. Όταν τελικά έδεσε το Pari στην αποβάθρα, ο λογαριασμός ανήλθε περίπου στα 100.000?.
Η Pantaenius, θέλοντας να αποφύγει τυχόν κινδύνους, είχε ήδη προσλάβει μία γερμανική εταιρεία που ειδικεύεται στη συγκράτηση της ρύπανσης. Μετέφεραν λοιπόν τα αβύθιστα εμπόδια που περιορίζουν το πετρέλαιο κατευθείαν στην περιοχή διάσωσης και περιέφραξαν με αυτά γύρω-γύρω τα συντρίμμια.
Επιπλέον, αφού ολοκληρώθηκε η απάντληση του πετρελαίου και του νερού, η ομάδα έπρεπε να επισκευάσει όποιο κατεστραμμένο τμήμα μπορούσε προκειμένου να περιορίσει την εισροή υδάτων, που συνεχώς εισέρχονταν από τις ανεπιθύμητες τρύπες του Pari.
Η Pantaenius προσπαθούσε να βρει τρόπο να μετακινήσει το Superyacht από το σημείο αυτό και να το μεταφέρει στην πλησιέστερη αποβάθρα για τις αρχικές επισκευές (στη Villefranche). Λόγω της σοβαρότητας των ζημιών, εξέτασαν την επιλογή να μεταφερθεί στο σημείο ένας γερανός 250 τόνων πάνω σε μία φορτηγίδα. Οι μόνες διαθέσιμες επιλογές τους ήταν στην La Spezia και στο Gibraltar. Εγκατέλειψαν όμως νωρίς την ιδέα, καθώς υπό την πίεση του χρόνου δεν υπήρχε διαθέσιμη φορτηγίδα με γερανό. Αντ? αυτού, η λύση ήταν να σύρουν το Pari από τα βράχια. Για να γίνει αυτό, έφεραν από τη Γερμανία γιγαντιαία βιομηχανικά μπαλόνια σχεδιασμένα ειδικά γι? αυτόν το σκοπό. Τα έδεσαν στη γάστρα, στη συνέχεια τα φούσκωσαν και έτσι κατόρθωσαν να σύρουν το σκάφος προς τα πίσω και μακριά από τα βράχια. Ωστόσο, όπως αναφέρθηκε ανωτέρω, προκειμένου
να ρυμουλκήσουν το σκάφος, χρειάστηκε να αφαιρέσουν όλα τα τμήματα της γάστρας – τους σταθεροποιητές, τις προπέλες, τους άξονες και τα πηδάλια.
Προφανώς μετά από όλη αυτή τη διαδικασία χρειαζόταν να απαντληθεί τώρα το νερό που είχε μέσα το σκάφος. Επειδή ήταν αδύνατο να χρησιμοποιηθεί κάποια φορτηγίδα, αυτό σήμαινε ότι ήταν απαραίτητη μία πολύ μεγαλύτερη αντλία και μια γεννήτρια προκειμένου να απαντλήσουν το νερό κατά τη διάρκεια του ταξιδιού από το σημείο του ατυχήματος προς την Villefranche.
Η αποβάθρα στη Villefranche δεν ήταν διαθέσιμη, καθώς εκτελούνταν άλλες εργασίες, έτσι ακινητοποίησαν το Superyacht προσωρινά εκεί προετοιμάζοντας ένα ταξίδι για το ναυπηγείο Amico στη Γένοβα. Μία ομάδα από 14 άτομα στη Villefranche, προσπαθούσε για τρεις μέρες όλο το 24ωρο, να συγκολλήσει τη γάστρα, ώστε να κλείσει και να είναι έτοιμη για το ταξίδι.
Καθ? όλη τη διαδικασία αυτή, το εξειδικευμένο προσωπικό της Pantaenius για την αντιμετώπιση της ζημίας είχαν καθημερινά έναν σύμβουλο στο σημείο διάσωσης. Σύμφωνα με την ασφαλιστική εταιρεία οι γαλλικές Αρχές, ενώ ήταν διαρκώς συνεργάσιμες, στην πραγματικότητα επαφίονταν στην Pantaenius για την οργάνωση και την εκτέλεση της ναυαγιαίρεσης και της επιχείρησης διάσωσης.
Η πολιτική εχεμύθειας της Pantaenius δεν επιτρέπει την αποκάλυψη περισσότερων λεπτομερειών για το συμβάν. Ωστόσο έχοντας ξοδέψει 400.000? μόνο για τη διάσωση, τις αρχικές επισκευές και τον καθαρισμό, αυτή η καλοκαιρινή κρουαζιέρα πρέπει να κόστισε λίγο ακριβά…
Ευχαριστούμε τον κ.Χρήστο Κοντοβασίλη, για την βοήθεια του στην συγγραφή του άρθρου.
